De profundis

De Kerk is terecht zuinig geweest met het woord "zorg" in het vocabularium van haar encyclieken. Het modernisme werd voor het eerst op coherente wijze aangeklaagd door Pius IX in "Quanta Cura". Pius XI rekende af met het nationaal-socialisme in "Mit brennender Sorge". Zowel "linkse" als "rechtse" deviationismen werden genadeloos geconfronteerd met hun denkfouten en gewelddaden. Vaak klaagde de kerk deze gevaren aan lang voor de profane wereld enig risico zag.

Vandaag menen een aantal mensen dat het gepast is de banier van de "zorg" weer op te nemen. De bedreiging komt nu echter van elders. Het zou onterecht zijn te spreken van een bedreiging uit het "centrum". Eerder komt ze uit de leegte, de ver-heid van zin, soms zelfs de afwezigheid ervan. We zijn ons ervan bewust dat deze leegte geen evidente tegenstander is. Wie haar met het zwaard in de hand wil bestrijden beseft vroeg of laat een Don Quichotte te zijn en tegen windmolens te vechten. Het gaat er dus om een immuniteit te verwerven en, als het even kan, deze te verspreiden.

In mijn nogal diep, bijna ondergronds gelegen werkkamer (en vandaar mede de titel van deze kroniek) hangt sinds enige tijd de oude kerkelijke spreuk: "In necessariis unitas, in dubitas libertas, in omnibus caritas." Zo moet ook onze actie zijn. Vrij van alle kliekjesgeest en excommunicatiezucht, doch onkreukbaar als het erom gaat de principes die christelijk Europa (en christelijk Vlaanderen) gemaakt hebben tot wat het is. Steeds moet er plaats blijven voor een welbegrepen verscheidenheid. Steeds moeten we ons laten leiden door een kapitale christelijke deugd: de mildheid.

Een actieplan? Neen, dat hebben we niet. Of toch; het is echter voldoende algemeen om iedereen toe te laten het in haar of zijn sfeer te beleven.

1. Wij wensen onze plaats in te nemen in de Nieuwe Evangelisatie. De steeds hernieuwde oproep van Z.H. Paus Johannes-Paulus II werd uitstekend begrepen aan de oostrand van de Latijnse christenheid. Maar dit land met haar katholieke traditie, blijft verbazend stil. Waarom? Hoelang nog?

2. Wij voeren deze taak uit in Vlaanderen, dat door de eeuwen heen, ook in moeilijke omstandigheden, een "Roomse burcht" bleef. Eerder dan te vluchten in allerhande exotische problemen waaraan we toch niet kunnen verhelpen, wensen we te vegen voor de eigen deur. Al betekent het wellicht voor elk van ons iets anders, we kennen ons Vlaanderen. En we willen er het beste mee.

3. Wij zijn (overwegend) actief als leken en studenten. Binnen afzienbare tijd beëindigen de meesten van ons de studies. We zullen onze taak elders opnemen. We zullen actief zijn als arts, lesgever, advocaat, ambtenaar, bedrijfsleider en zoveel meer. We zullen onze plaats innemen in parochies, verenigingen, partijen. Als ik even mag dromen: het moet de bedoeling zijn dat we allen de principes uit het Genootschap herinneren. En ervan uitvoeren wat kan. Misschien in een ietwat gewijzigde vorm. Maar onkreukbaar als het gaat om de principes. In unitas, libertas, caritas.

(Beginselverklaring Jongerenkernen Thomas More Genootschap en het tijdschrift Quanta Cura)

Christusrex.be gaat uit van de groep die tussen 1992 en 2002 in het kader van de jongerenkernen van het Thomas-Moregenootschap het tijdschrift Quanta Cura verzorgden en bouwt voort op de werkwijze die dit tijdschrift in zijn tienjarig bestaan heeft gevolgd. Om deze continuïteit te onderstrepen, wordt ook een belangrijk deel van de artikelen die in de loop der jaren in Quanta Cura zijn verschenen, hier hernomen: