Iconen en beeldverering. Godsdienst als symbolische praktijk.

De strijd tussen iconodoulen en iconoclasten is vanouds een centraal thema in de godsdienst. In het Westen viel het allemaal eigenlijk nog best mee, behalve dan in de periode van de Reformatie. In het theologische en filosofische denken is de “beeldenverering” een thema dat tot op vandaag reacties uitlokt. Nu heeft ook Paul Moyaert zich erover gebogen. Hij staat in een filosofische traditie en dat blijkt meteen al uit de titel van het boek. Hij illustreert perfect hoe ver een filosoof die het thema niet ongenegen is, kan gaan. Maar verder dan dat niet. Hij leeft er niet van, maar bekijkt de religie als een gewillige observator, niet als een participant. Daardoor mist hij de kern. Zover als de rede kan reiken in deze materie, gaat Moyaert mee, maar een erkenning van het eigene van sacramentaliteit is daar niet bij. Vandaar dat alles bij het symbolische blijft. Dat is trouwens al heel ver, want Moyaert beseft maar al te goed het onderscheid tussen een symbool en een gewoon teken. Het is een intellectueel uitdagend essay dat heel wat voorkennis vereist, maar de lezer echt uitdaagt om in discussie te gaan met de auteur en de eigen, theologische positie scherper uit te klaren. (EN)

P. MOYAERT, Iconen en beeldverering. Godsdienst als symbolische praktijk., Amsterdam (SUN), 2007
24,5 EUR