Het dorp, ik weet nog hoe het was. Verhalen uit de jaren ’40, ’50 en ’60

Mondelinge geschiedenis is al een twintigtal jaar erg in. Het bestaat al veel langer, maar het is enorm populair geworden. Het gaat er niet meer om om het verleden te reconstrueren, maar om het verleden te laten vertellen. Met alle gevolgen vandien, maar dat is voor vakhistorici. In elk geval: willen we iets vanuit de orale traditie te weten komen over het leven op een Vlaams dorp in de jaren 1940 tot 1960, dan is het nu het moment. Maebe ligt niet wakker van een accurate visie op die periode, maar wil mensen laten vertellen over de ‘teloorgang van het dorp’. Het is ook zo: in die periode verdwijnt het monoculturele Vlaamse dorp langzaam. De diversiteit die de stad al eerder kenmerkte, kenmerkt nu ook het dorp. De vele tradities en organisaties die het sociale cement van het dorp vormden, zijn langzaam gestorven. Maebe schetst letterlijk wat er allemaal gebeurd is terwijkl wij liepen over het tuinpad van onze vader. Geen grote geschiedenis, maar aandacht voor het dagelijks leven (dat toen nog sterk religieus gekleurd was en waarover een oordeel vanuit het heden geveld wordt …). (ES)

V. MAEBE, Het dorp, ik weet nog hoe het was. Verhalen uit de jaren ’40, ’50 en ’60, Antwerpen en Amsterdam (Houtekiet), 2022
21,99 EUR